Toen ik bij Leven in je leven kwam zat ik in een heel diep dal. Ik voelde me rot, kampte met depressie en trauma’s en deed helemaal niks. Ik vond het dood eng om over mijn problemen te praten en deed liever alsof ze er niet waren. In het begin wist ik ook nog niet helemaal wat mijn probleem was. Het rotte gevoel was er al jaren en mijn passieve houding was voor mij ook gewoon normaal.

Nadat ik een paar weken in het safehouse zat zonder ook maar iets uit te voeren of ergens bij mee te helpen kreeg ik een confronterend gesprek met de begeleiders en medebewoners. Bij dat gesprek werd mij goed op de feiten gedrukt. Ik deed niks, wilde niks, nam geen initiatief, zorgde niet goed voor mezelf en het huis, etc. op een gegeven moment viel het woord ‘zelfmedelijden’ en dat woord raakte me. Ineens had mijn gedrag een naam. ik zat zo ver in mijn zelfmedelijden dat ik maar had besloten dat het leven niks meer waard was en kon me alleen nog maar focussen op hoe zwaar ik het wel niet had. Ik schaamde me diep toen ik inzag hoe slecht ik me de afgelopen weken had gedragen en er ging een knop bij me om.

Ik werd actiever, ging meer mijn best doen, deed met dingen mee maar het allerbelangrijkste; ik durfde om hulp te vragen. Vroeger deed ik alles alleen en hoefde ik van niemand hulp. Ik kon het toch zelf wel dacht ik altijd. Echter vanaf het moment dat ik de begeleiders bij Leven in je leven om hulp ging vragen zag ik ineens hoeveel hulp er wel niet voor mijn problematiek was en hoeveel mensen me steunden en daadwerkelijk hulp wilden bieden. De weken erna waren even bikkelen, ik vond het leven nog steeds nutteloos en lag nog steeds het liefste de hele dag in bed maar toch ging ik door met mijn dagelijkse activiteiten. Ik kreeg professionele hulp voor mijn trauma’s, vond een baantje en leerde om me uit te spreken. Na een tijdje merkte ik dat ik blijer was en ook daadwerkelijk zin had in de dag als ik ’s ochtends mijn bed uitstapte.

Ook het contact met de mensen om me heen ging beter. Ik voelde me vrijer in de omgang met mijn medebewoners en heb er uiteindelijk ook zeer dierbare vriendschappen gesloten. Door de liefde en positiviteit om me heen kreeg ik weer het gevoel dat ik wel wat waard was en dat het leven oprecht leuk was. Natuurlijk heb ik in de tijd erna nog wat dalen gehad waarin ik het leven echt niet zag zitten maar gelukkig waren er altijd begeleiders die klaar stonden om me met oprechte liefde te helpen.

Mijn jaar in Leven in je leven heeft me geholpen weer het leuke in het leven te zien en om te genieten. Het heeft me ook geleerd dat er ook goede mensen op wereld zijn en dat je je niet hoeft te schamen als je om hulp wil vragen. Ook van het passieve gedrag ben ik af, als ik nu iets moet doen dan doe ik het gewoon en ga ik het geen weken uitstellen of doen alsof het er niet is.

Dankzij alles wat ik in Leven in je leven heb geleerd kan ik nu weer verder met mijn leven. Ik kan er nu van genieten en blij zijn dat ik er nog ben.