Meer dan anderhalf jaar geleden kwam ik binnen bij safehouse leven in je leven. Direct uit de kliniek, ver van huis en net twee maanden clean. Doodsbang voor wat er zou komen maar vastberaden om iets van mijn leven te gaan maken kwam ik door de eerste weken. Ik denk dat ik mij in heel mijn leven nog nooit zo kwetsbaar heb gevoeld.
Na een aantal jaren geleefd te hebben in actieve verslaving was ik aardig verleerd hoe ik nuchter kon functioneren. En daarnaast de tweede grote vraag wie ik was. Want wat was er nog over van mezelf. Dit was meteen de eerste opdracht die ik kreeg van Hester toen ik haar vroeg wat ik nu moest gaan doen. Ga maar op zoek naar jezelf. Uitzoeken wat ik leuk vind en waar ik heen wil. Ik vond dit erg moeilijk en stelde deze zoektocht uit waardoor ik bevriend raakte met de bank en de tv.
Bij Hester heb ik geleerd om hulp te vragen als ik er zelf niet uit kom en beetje bij beetje begon ik weer actief te worden. Ik begon weer met muziek maken, sporten en schreef me in voor een opleiding. De eerste dag van die opleiding wilde ik niet meer. In paniek belde ik Hester op dat ik er nog niet klaar voor was. Gelukkig maakte dat niet uit en kreeg ik in het safehouse alle tijd en ruimte om eerst nog aan mezelf te werken.
In de afgelopen twee jaar is er veel veranderd. Ik heb afscheid genomen van oude vrienden, nieuwe vrienden erbij gekregen en gewerkt aan beter contact met mijn ouders, broers en andere familieleden. Na een jaar in het safehouse ben ik begonnen aan een nieuwe opleiding op een nieuwe school. Ik mocht van Hester langer in het safehouse blijven wonen zodat ik kon wennen aan deze grote stap. Het was niet altijd makkelijk maar met veel hulp van het safehouse ben ik toch over naar leerjaar 2 van mijn opleiding. Inmiddels ben ik ook het safehouse uitgestroomd. Ik woon nog dichtbij en mag elke dag langskomen op kantoor. Hoe mijn leven vanaf nu ook loopt, ik zal altijd dankbaar op deze periode terug kijken. Dankzij Hester heb ik mijn vertrouwen in de hulpverlening weer terug en weet ik wat is om echt mezelf te kunnen zijn. Lieve Hes je zal altijd een van de belangrijkste personen in mijn leven blijven.
Dankjewel dat je mij hebt geholpen om een nieuwe manier van leven te vinden en ik nog altijd welkom ben.
Toen ik bij Leven in je leven kwam zat ik in een heel diep dal. Ik voelde me rot, kampte met depressie en trauma’s en deed helemaal niks. Ik vond het dood eng om over mijn problemen te praten en deed liever alsof ze er niet waren. In het begin wist ik ook nog niet helemaal wat mijn probleem was. Het rotte gevoel was er al jaren en mijn passieve houding was voor mij ook gewoon normaal. Nadat ik een paar weken in het safehouse zat zonder ook maar iets uit te voeren of ergens bij mee te helpen kreeg ik een confronterend gesprek met de begeleiders en medebewoners. Bij dat gesprek werd mij goed op de feiten gedrukt. Ik deed niks, wilde niks, nam geen initiatief, zorgde niet goed voor mezelf en het huis, etc. op een gegeven moment viel het woord ‘zelfmedelijden’ en dat woord raakte me. Ineens had mijn gedrag een naam. ik zat zo ver in mijn zelfmedelijden dat ik maar had besloten dat het leven niks meer waard was en kon me alleen nog maar focussen op hoe zwaar ik het wel niet had. Ik schaamde me diep toen ik inzag hoe slecht ik me de afgelopen weken had gedragen en er ging een knop bij me om.
Ik werd actiever, ging meer mijn best doen, deed met dingen mee maar het allerbelangrijkste; ik durfde om hulp te vragen. Vroeger deed ik alles alleen en hoefde ik van niemand hulp. Ik kon het toch zelf wel dacht ik altijd. Echter vanaf het moment dat ik de begeleiders bij Leven in je leven om hulp ging vragen zag ik ineens hoeveel hulp er wel niet voor mijn problematiek was en hoeveel mensen me steunden en daadwerkelijk hulp wilden bieden. De weken erna waren even bikkelen, ik vond het leven nog steeds nutteloos en lag nog steeds het liefste de hele dag in bed maar toch ging ik door met mijn dagelijkse activiteiten. Ik kreeg professionele hulp voor mijn trauma’s, vond een baantje en leerde om me uit te spreken. Na een tijdje merkte ik dat ik blijer was en ook daadwerkelijk zin had in de dag als ik ’s ochtends mijn bed uitstapte.
Ook het contact met de mensen om me heen ging beter. Ik voelde me vrijer in de omgang met mijn medebewoners en heb er uiteindelijk ook zeer dierbare vriendschappen gesloten. Door de liefde en positiviteit om me heen kreeg ik weer het gevoel dat ik wel wat waard was en dat het leven oprecht leuk was. Natuurlijk heb ik in de tijd erna nog wat dalen gehad waarin ik het leven echt niet zag zitten maar gelukkig waren er altijd begeleiders die klaar stonden om me met oprechte liefde te helpen.
Mijn jaar in Leven in je leven heeft me geholpen weer het leuke in het leven te zien en om te genieten. Het heeft me ook geleerd dat er ook goede mensen op wereld zijn en dat je je niet hoeft te schamen als je om hulp wil vragen. Ook van het passieve gedrag ben ik af, als ik nu iets moet doen dan doe ik het gewoon en ga ik het geen weken uitstellen of doen alsof het er niet is.
Dankzij alles wat ik in Leven in je leven heb geleerd kan ik nu weer verder met mijn leven. Ik kan er nu van genieten en blij zijn dat ik er nog ben.