Vanuit de kliniek waar ik zat regelde ik met mijn toenmalige behandelaar een veilige plek om te wonen. Ik kon namelijk niet terug naar huis. Zo kwamen we uit bij Verder in je leven, waar ik twee weken voor ik de kliniek uitstroomde mocht komen kijken. Ik had namelijk geen vertrouwen meer in de hulpverlening en was erg wantrouwig over op wat voor plek ik dan terecht zou komen. Ik denk achteraf dat ik het gewoon heel moeilijk vond om voor mezelf te kiezen en uit de vicieuze cirkel te stappen die thuis ontstond door mij en mijn ouders.

Eenmaal aangekomen in Nootdorp bleek Verder in je leven een erg warme, levendige en, wie had dat gedacht, veilige plek te zijn. Als ik mijn eerste indruk zou moeten omschrijven in een woord, is het eerste woord wat in me opkomt co-existentie. Elke bewoonster had haar eigen manier van denken, doen, zich uiten en bestaan. Dit kon allemaal naast elkaar, in harmonie. Ik was er erg van onder de indruk. Het was voor mij gek om te zien, want ik had eigenlijk altijd geleerd dat je alleen naast elkaar kon bestaan als je stukjes van jezelf onderdrukte of wegstopte, of jezelf totaal wegcijferde.

Dat laatste deed ik dan ook vaak toen ik eenmaal in het safehouse kwam wonen. Ik was erg passief, hield me bezig met vrij weinig en ondernam eigenlijk niets. Juist nu ik de plek had om te doen wat ik kon doen en aan mezelf kon werken, leek ik dit helemaal niet te willen. Ook praatte ik mezelf diagnose na diagnose aan. Zo leerde niemand me eigenlijk kennen en wisten sommigen wat voor dingen mij overkomen waren in mijn jeugd, maar niet eens dat ik goed kon tekenen. De volgorde waarin mensen mij leerden kennen was compleet omgekeerd. Op een gegeven moment werd ik hiermee op een manier geconfronteerd dat ik zelf tot deze inzichten kwam en me vervolgens realiseerde dat ik veel minder moest gaan denken, maar eens wat moest gaan doen. Dat ik uit mijn hoofd en uit mijn kamer moest. Hester hielp me hierbij door mij opdrachten te geven. Elke middag de lunch klaarmaken, activiteiten, een planning voor mezelf maken, elke dag wandelen, you name it.

Uiteindelijk begon ik het zelf ook te willen. Ik vond een plek waar ik vrijwilligerswerk kon doen. Ik begon meer te doen, maar ook meer met mijn hart proberen te voelen in plaats van met mijn hoofd. In deze tijd heb ik veel vooruitgang kunnen boeken. Ik leerde op deze plek mezelf te kunnen zijn. In het safehouse kon ik nu oprechte verbinding aangaan, zonder te pleasen, zonder mezelf weg te cijferen. Het blijkt dat familie niet altijd bloed is. Soms kies jij je eigen familie en daar ben ik bij Verder in je leven mee begonnen.

Ik heb voor het eerst stabiliteit ervaren op deze plek. Ik zal als addict en persoon met een flink verleden niet altijd stabiel zijn of een stabiel leven hebben, maar het safehouse heeft mij de juiste tools gegeven om deze stabiliteit wel weer voor mezelf te creeëren. Ik weet nu beter wie ik ben, wat ik wil en wat ik nodig heb. Die laatste twee kunnen nog wel eens verschillen, en ik heb geleerd de focus te leggen op het laatste.

Inmiddels ben ik op een positieve manier uitgestroomd en ben ik heel blij dat ik de keuze heb gemaakt om voor mezelf en deze plek te kiezen. Ik ben de bewoonsters, de begeleiding en natuurlijk Hester ontzettend dankbaar dat ze op 20 november een bedje voor mij vrijhielden. Zelfs nu is het een home away from home en is het een plek waar ik graag naar terugkom.

Mocht je zoals ik zijn en om wat voor reden dan ook niet terug naar je huis/oude omgeving kunnen, raad ik je deze plek echt aan en hoop ik met heel mijn hart dat je hier zal vinden wat ik hier gevonden heb.