Toen mijn dochter de kliniek inging, kwam er rust in ons gezin. Pas toen ze weg was en er geen contact meer mogelijk was, merkten we hoeveel we allen ons hadden aangepast. Er werd heel wat moeite getroost om haar niet te “triggeren”. Toen zij aangaf dat ze na haar tijd bij ywc niet naar huis zou komen, maar naar een safe house zou gaan in Nootdorp, waren we opgelucht. We waren bang dat bij haar  thuiskomst er weer spanning in huis zou komen.

Nieuwsgierig naar waar zij voor gekozen had en de komende tijd dus zou gaan wonen, belde ik naar “leven in je leven”. Ik werd bijzonder vriendelijk, open en begripvol te woord gestaan. Er werd me zowaar gevraagd hoe het met míj ging. Zeer verfrissend. Dat was me na alle inmiddels versleten hulpverleners nog niet gebeurd. Alles ging altijd over haar; de cliënt. Het gezin wordt weliswaar als systeem bekeken, maar dat dat gezin ook gevoelens heeft en beschadigd is geraakt daar wordt over het algemeen bar weinig aandacht aan besteedt.

Er is toen uitgebreid gesproken over hoe wij onze dochter hebben meegemaakt, de goede en slechte tijden en over wat “leven in je leven” doet voor haar. Het is nu ruim 2,5 jaar geleden dat zij bij Hester kwam. In de kliniek geldt een duidelijk opgelegd dagritme: opstaan, eten, sporten, vrije tijd, therapie; individueel en groepstherapie, lezingen, films; alles is geprogrammeerd. Zodra de kids de kliniek uitkomen, is er geen duidelijk opgelegd ritme meer. Vaak zijn ze zonder opleiding en werk. Dat hebben ze al op moeten geven door hun gedrag/verslaving. Wat ze leren bij Hester is het handhaven van een normaal dag/nachtritme: op gezette tijden slapen en eten. Dat lijkt eenvoudiger dan het is. Verder gezond eten, door middel van kooklessen, samen boodschappen doen, koken en eten. Ook is er aandacht voor budgetbeheer, zelf huishouden doen en eigen kamer en gezamenlijke ruimtes netjes houden. Dit alles stapje voor stapje en met behulp van dag- en weekdoelen.

Naast de dag- en weekdoelen wordt er gewerkt aan de “grotere” doelen: werk en of opleiding. De uitvoering van de doelen die ze zichzelf in de kliniek hebben gesteld. Voor mijn dochter waren dat onder andere haar rijbewijs en haar VWO-diploma halen. Ze heeft ze beide gehaald. Dat had ik 2,5 jaar geleden niet durven dromen. Heel veel kleine stapjes maken uiteindelijk het doel bereikbaar.

Uiteraard zijn er individuele en groepssessies, worden meetings bezocht en is er begeleiding bij eetstoornissen.  Maar ook sporten, zoals yoga en kickboksen en schilderen wordt gestimuleerd of georganiseerd. Belangrijke mijlpalen worden gezamenlijk gevierd.

Hester is de spil van “leven in je leven”. Ze is een vrouw met een hart van goud, maar laat niet met zich lopen. Ze kent duidelijk de klappen van de zweep. Ik heb mijn dochter met een gerust hart kunnen loslaten, wetende dat dat Hester mijn dochter begeleidt op haar weg naar zelfstandigheid.

“leven in je leven is een kleine overzichtelijke en gezellige groep waarin iedereen elkaar kent. Er zijn korte lijntjes en dus geen anonieme onoverzichtelijke organisatie. Zeer uitzonderlijk in het land dat GGZ heet.

Mijn dochter woont nu bijna één jaar zelfstandig en is inmiddels verhuisd naar Leiden, waar ze psychologie gaat studeren. Maar de band met Hester en het safe-house blijft. Er is volop geholpen bij haar verhuizing en zij komt er nog wekelijks. Ook voor ons als gezin blijft het contact met Hester en het safe-house in stand. Zij hebben mijn dochter geleerd dat ze in staat is om haar “struggles” te overwinnen en vooral hóe ze dat kan doen. Iedere dag opnieuw.

Want daar begint het mee: alleen voor vandaag!