Toen ik aan het einde van de periode van de afkickkliniek  kwam, werd me gevraagd of ik naar een safehouse wilde gaan om verder te werken aan mijn herstel. Mijn enige vraag was, of dat zou kunnen helpen. Toen het antwoord daarop ja was, besloot ik dat te doen.

Ik wist niet waar ik precies heen zou gaan, en wist ook niet wat een safehouse inhield. Toen ik voor het eerst in het safehouse kwam, voelde ik een gevoel van warmte en liefde over me  heen komen. Ik voelde me welkom, en ik had voor het eerst in mijn leven het gevoel dat ik er mocht zijn.

 

Met veel liefde en hulp van Hester en haar werknemers ben ik aan mijn herstel begonnen, en hebben zij mij geholpen met wat herstel precies inhield. Aangezien je in het safehouse met medeverslaafden in herstel zit, kunnen we van elkander leren. Zo ging ik met mijn huisgenoten naar meetings, begon ik aan stappenwerk en begon ik aan een service. Deze stoelpoten van herstel worden ook vanuit het safehouse gestimuleerd. Zo hadden we een paar keer in de week groepen, die op een bepaald thema gericht waren. In deze groepen kon ik leren om weer wat meer vertrouwen te krijgen in andere mensen, en begreep ik de begrippen: dankbaarheid, onvoorwaardelijke liefde, steun, familie en vertrouwen.

 

Ik merkte dat toen het alcoholgebruik wegviel andere problemen naar boven kwamen. Na een aantal jaar in actieve verslaving te zitten, ben je immers verleerd hoe je moet leven zonder alcohol (en/of drugs). Gelukkig leerde Hester me onder andere om altijd het positieve uit elke situatie te halen, om trots te mogen zijn op mezelf en om het gezonde gedrag van het ongezonde gedrag te onderscheiden. Doordat ze naar me luisterde, kreeg ik het gevoel dat ik belangrijk ben.

 

Na een paar maanden in mijn nieuwe thuis ging ik in september weer terug naar school. Hierin kwam mijn prestatiedrang en de bijbehorende stresslevels weer terug. Ik begon met negen  vwo-vakken op het VAVO. Hiernaast had ik nog steeds mijn herstel wat nog veel tijd vergde. Ik moest heel veel van mezelf, en vrat mezelf op.

Omdat Hester en haar werknemers zo dichtbij mij stonden, konden ze op tijd ingrijpen. Ik moest de keuze maken of ik vwo in twee jaar zou gaan afmaken of in één jaar. Ik kon de keuze niet maken, want het voelde alsof mijn wereld zou vergaan als ik het in twee jaar zou doen. Ik had dan immers gefaald. Hester heeft toen gelukkig mij laten inzien dat mijn welzijn belangrijker is dan presteren. Ik ben haar tot de dag van vandaag hier (en nog veel meer andere dingen) zo ontzettend dankbaar voor.

 

Ik ging vwo in twee jaar doen, het was besloten. Verrassend genoeg verging mijn wereld niet. In de eerste tentamenweek had ik zoveel stress dat iedereen om mij heen er stress van kreeg. Met behulp van de gesprekjes die ik had met Hester verdween de stress, omdat ik niet langer de overtuiging had: ‘wat ik doe, dat ben ik’.  Ik hoef niet langer te presteren om liefde te ontvangen, en ik mag fouten maken.

 

Ik ben elke dag dankbaar dat ik in ‘Verder in je Leven’ terecht mocht. Als ik na de kliniek naar mijn oude omgeving was gegaan, was ik teruggevallen.

Gelukkig ben ik in het safehouse gekomen, en is het nu twee jaar sinds ik voor het laatst gedronken heb. Ik ben na anderhalf jaar uit het safehouse verhuisd, en ben een straat verderop gaan wonen. Met behulp van Hester kon ik nog steeds in Nootdorp blijven wonen. Een plekje waar ik me veilig voel, en wat mijn nieuwe thuis is geworden. Ik ben hier echt een nieuw leven begonnen.

Ik werk hard aan mijn herstel, ga nog steeds naar school, kan gezonde relaties aangaan en behouden en heb ook een bijbaantje. Ook al ben ik het safehouse uitgestroomd, mag ik nog steeds altijd langskomen. Ik kom er dan ook nog steeds vaak over de vloer, en dat vind ik erg fijn.

 

Lieve Hes, dankjewel dat ik niet langer hoef te overleven, en dat ik mijn leven mag leven.